در بدو خلقت که هابیل مقتول شد بی گناه

                   برادر کجا ، دشمن بود دوست نما

یوسف پیمبر که افتاد در چاه

                   از جانب برادران بود، دشمنان دوست نما

پیمبر امین به عمویش گفت؛ تبّت یدا

                 چون عمویش دشمن بود دوست نما

زدست محبوبش خون جگر شد امام مجتبی

                 محبوب کجا ، دشمن بود دوست نما

آنکه به تاراج داد زندگی و آبروی ما

                همسرم بود دشمن دوست نما

جدایی انداخت بین من و جگر گوشه ها

                نترسید از مرگ و روز وداع

یکباره بندۀ شیطان شد و نفس هوا

               پشت پا زد به خویشی و درید پردۀ حیا

به محکمه برد مرا بی جرم و گناه

              بجای قدر و محبت و دوستی  و وفا

فحاشی پیشه کرد آن بی خبر از روز جزا

            بانی این همه بدبختی و درماندگی دنیا 

همسرم بود دشمن دوست نما

            مختار که خون خواهی کرد از واقعه کربلا

شنیدی که چگونه دل به دشمن داد آن همسر بی حیا

          حالا قضاوت کن ، همسرش بود دشمن دوست نما

هزاران فریاد و هزاران شکوه ای خدا

          برسان به سزای اعمالشان این دشمنان دوست نما

من که نمی بخشم همسرو پدرش دردو دنیا

         تو نیز نبخش ، تورا قسمت می دهم به امام مجتبی