روزگاری ما هم یاری داشتیم

                        در میان بیشه گلزاری داشتیم

 خوش سخن و خوش کرداری داشتیم

                       ناگهان بر زمین افتاد و در خاک شد

شادی زندگی ما هم بر باد شد

فراق یار

از فراق یار شب و روز بیقراری میکنم

                              کارم از گریه گذشته شب زنده داری میکنم

یار  یار   گویم  در  بیقراری

                              یا رب چه کنم با این همه یادگاری

چیزی را به زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد

از پی بهبود درد ما دواء سودی نداشت

                                      هرکه شد بیمار درد عشق بهبودی نداشت

دید مجنون را یکی صحرا نورد

                          در میان بادیه بنشسته فرد

کرده صفحه ریگ و انگشتان قلم

                        میزند با اشک خونین این رقم

گفت ای مجنون شیدا ؟ چیست این

                        می نویسی نامه بهر کیست این

گفت: مشق نام لیلی میکنم

                        خاطر خود را تسلی میکنم 

گر میسر نیست مرا کام او

                       عشق بازی میکنم با نام او